The Fall (Film, 2006) - MovieMeter.nl (2024)

Interessante ervaring. Niet dat ik over de film zelf erg positief ben overigens, want het ligt anders. Als ik op vakantie ga, gaat de laptop altijd mee. Ik kan simpelweg niet zonder internet, maar het apparaat heeft meer voordelen. Meestal gaat dan ook een mapje dvd's mee, waaronder (specifieke redenen overigens) The Fall. Terwijl mijn vriendin en ik in onze hotelkamer zitten in Agra (oude hoofdstad van het Mogolrijk, nu in India), zetten we deze film aan. Agra zal wellicht niet snel lampjes doen branden, haar grootste attractie zal dat wel doen: de Taj Mahal.

Tarsem Singh doet in The Fall hard zijn best om twee duidelijk verschillende verhalen om te smelten tot een. Grote fout, wat mij betreft. Aanvankelijk vond ik de ziekenhuisscenes nog wel schattig en na een keurige introductie van alle personages in het vertelde verhaal, ging ik ervan uit dat me iets groots te wachten stond. De grote kitschfinale gooit helaas weer eens roet in het eten. Zodra Roy en Alexandria samen zaten te janken, zocht ik een teil om de diarrree (je bent in India of je bent er niet) én de kots in kwijt te kunnen.

Visueel is de film wel erg sterk. Leuk voor ondergetekende is dat de halve vakantie weer voorbijflitst: De Taj Mahal, Agra Fort (ook oude vakanties overigens: Istanbul, Spanje etc). Andere attracties hebben we gemist, zoals Fatehpur Sikri (vriendin ziek...) of gaan we nog zien (Jodhpur, de blauwe stad). Singh brengt zijn vaderland prachtig in beeld, maar springt als verhalenverteller nog veel te veel van de hak op de tak. Laat die jankclichés toch achterwege. Ga niet net zoals landgenoot Shyamalan vergezochte en quasi-interessante thema's aanboren. Nu ik me bedenk dat Singh er met The Immortals ook al niet echt in slaagde een mooi verhaal te presenteren, zou een kleine carriereswitch (hoofd special effects) geen onverstandige keus zijn.

Tot zover mijn mening na mijn eerste kijkbeurt een paar jaar terug.

Gister deze film herzien, op Blu Ray. Niet dat dat nou de doorslag om mijn cijfer drastisch bij te stellen, maar deze herziening deed wel in ander opzicht wonderen.
Waarom raakte de film me dit keer wel? Je weet ongeveer wat er gaat komen en waar je op moet letten. De alledaagse dingen die het meisje tegenkomt (kunstgebit, X-ray foto's, auto's) gecombineerd met het fantasieverhaal van de na een ongeluk depressieve man mondt uit in een visueel spektakel van jewelste.

Aanvankelijk gebruikt de jongeman het kleintje voor z'n eigen parochie (het pikken van de morfine), maar door de pril ontstane vriendschap met het meisje verwikkeld de jongeman zichzelf in een groots dilemma. Dit verhaal alleen al was genoeg voor een mooie film, maar dat alles ook nog eens symbolisch werd vormgegeven in een absurd, spannend en bij vlagen zelfs humoristisch portretverhaal is dan nog de kers op de taart.

De band met de twee was dit keer wel voelbaar en de emotie van zowel de relatie als het verhaal kwam dit keer ook beter naar voren. Toch apart hoe een herziening je zoveel andere dingen laat zien. Misschien was ik vorige keer wat moe.

The Cell vond ik ook al zo mooi, en The Fall doet er niet voor onder. Maar dit verhaal trok me meer. Het heeft alles voor mij: een geheim of twee, drie; een verhalenverteller; de fantasie van een kind. Ik verlangde meteen weer naar hoe het is om voor het eerst een verhaal te horen waarvan je niet weet hoe het gaat eindigen, en waarbij alles in je eigen verbeelding toch net iets anders is dan de verteller bedoelt. Als kind heb je dat nog. Je eigen belevingswereld lijkt totaal niet op die van een volwassen verteller.

Eigenlijk een lieve film. Ergens vind ik het jammer dat er verder onderwerpen in voor komen die voor jonge kinderen niet geschikt zijn. Want voor het verhaal wat verteld wordt aan het meisje in de film (ik zeg het niet vcaak: maar wat een leuk kind), dat verhaal is eigenlijk ook leuk voor kinderen. Als iemand dat nou eens zou editen tot kinderfilm...

Maar het is een volwassen film met een volwassen thema. Als je maar niet vergeten bent hoe het is om kind te zijn.

Wil jou toch even bedanken om mij deze aan te bevelen. Nu dat ik deze net heb gezien kan ik niet anders zeggen, wat een mooie film en wat een leuk kind. Heel knap hoe dat het kinderlijke onschuldige van Alexandria wordt gecombineerd met de droeve en meelijwekkende ervaringen van Roy. Ik vond het vooral knap hoe bij momenten het verhaal en de werkelijkheid samenvielen. Ja ik heb er voor de rest niet veel meer aan toe te voegen dan wat jij hebt gezegd. Ik vond het een beetje jammer dat het naar het einde het verhaal nogal grimmig en donker werd waardoor deze film niet met kinderen kan worden gekeken. En dat vind ik een gemiste kans gezien nogal wat kinderen zich wellicht kunnen vinden in de fantasiewereld van Alexandria. Maar ik onthou vooral dat eigenlijk door de liefde van Alexandria Roy heeft ingezien dat het leven toch nog de moeite waard is.
Heel mooie boodschap, nogmaals dank daenelia!

Nou zeg nu stel je me erg teleur dat je de film niet goed vond tot daar aan toe maar omdat het een dik kind is dat wauwelt, want is dat nu voor een flauwe reden. Ik hoop dat je nooit een zoon of dochter zal hebben dat aan overgewicht zal lijden. Misschien niet stilgestaan van het feit hoe jong ze was en haar moedertaal niet Engels was? Zoek haar maar eens op nu, is best een mooi meisje geworden net als Bailee Madison uit Don't be Afraid of the Dark, die toen ook mollig was maar nu een mooi plaatje is.

Gelukkig maar dat je uberhaupt kindjes niet aantrekkelijk vind 😉 Lord Flashheart. Maar wel jammer dat zoiets oppervlakkigs je de lol van een film kan benemen. Maar ja, als ik je zou gaan vertellen over alle zaken die mijn lol in een film kunnen vergallen ... Vast ook oppervlakkig.

Kitsch vind ik het huilende zigeunerkindje, en de oud-roze kanten gordijntjes in de Jordaan. Voor mij is deze film van een iets andere orde.

Da's mooi, er is voor elke film wel een publiek te vinden.

Visueel zit deze film echt bijzonder mooi inelkaar, vol prachtige kleurrijke plaatjes.

Maar helaas, wat een langdradig en slaapverwekkend saai verhaal met matig acteerwerk en dat kind vond ik ook al vervelend.

Een ideale film om bij weg te dromen. 🙂

The Fall is een drama/absurdistische fantasiefilm uit 2006. The Fall gaat over een meisje wat in het ziekenhuis verblijft. In het ziekenhuis komt ze in aanraking met een stuntman die haar een sprookje verteld. Hoe langer het sprookje duurt, hoe eigenaardiger het sprookje begint te worden.

The Fall is een ondergewaardeerde parel uit het fantasiegenre. The Fall weet op perfecte wijze een sterk dramaverhaal te combineren met een absurdistisch sprookje. Ze voegen aan elkaar toe, maar werken grotendeels los van elkaar. Deze samenvoeging van verhalen kon voor zowel hilarische momenten als emotionele momenten leiden.

The Fall is één van de meest artistiek ogende films die ik in tijden heb gezien. Meerdere malen stond ik met open mond te kijken naar de grootste & prachtige beelden waar de film mee aankomt. De kleuren, kostuums, omgevingen en hoe deze in beeld zijn gebracht is prachtig om naar te kijken. Volgens IMDB heeft Tarsem Singh, de regisseur, gezegd dat de film in 28 landen is opgenomen en ze hebben geen gebruik gemaakt van sets. Als dit waar is maakt het de mooie uitstraling nog indrukwekkender.

De acteerprestaties zijn ieder sterk. Ik was vooral aangenaam verrast door Catinca Untaru die het 5-jarige hoofdpersonage speelt. Zo jong en toch is de performance vol overtuiging. De wijze hoe ze praat, beweegt, kijkt, dit is hoe een 5-jarig kind zich gedraagt. Op bepaalde momenten vroeg ik me af of dit intentioneel sterke acteerprestaties waren of dat Catinca niet volledig bewust was van waar ze precies aan meedeed, maar het eindresultaat was ik in ieder geval tevreden mee.

Het enige waar ik mee zat tijdens The Fall is dat ik merkte de sprookjes scenes interessanter te vinden dan de scenes in real life, en soms waren de pauzes tussen de verhalen aan de lange kant. De stukken tussen de verhalen in voelde niet altijd even nodig; op sommige momenten werd het sprookje onderbroken door een korte afleiding die, achteraf, overbodig voor het verhaal leek en niets toevoegde aan het sprookje. Los hiervan was er niets dat me niet aan stond bij The Fall. Van de hilarische absurditeit, de sterke personages tot de wijze hoe deze twee elementen gecombineerd zijn heb ik goed genoten van deze prachtig uitziende film.

4,5*

Mooi kleurrijk sprookje.

Singh toont hoe je creatief kunt zijn met verhalen en daarbij is het prachtig hoe Roy, gespeeld door een zeer verdienstelijke Pace, een verhaal vertelt en we de invulling van Alexandria te zien krijgen. Alsof Singh onze kinderlijke verbeelding weer wil aanwakkeren.

Lee Pace, maar zeker ook Catinca Untaru zijn ijzersterk. Het meisje is om voor te smelten en alles wat ze zegt of doet komt ontzettend schattig over. De dialogen tussen de protagonisten, hoe banaal ze ook kunnen zijn, werken innemend en ontroeren – dit laatste is vooral van kracht naar het einde toe. De herhalingen of miscommunicatie als gevolg van het beperkte Engels van Alexandria haalt me soms uit het verhaal, maar neem ik er dan maar voor lief bij. En hoewel er geen rek ligt op wat we tijdens de avontuurlijke reis te zien krijgen, het meest boeiende blijft de verhaallijn van Pace-Untaru in het ziekenhuis. Juist door hun chemie, ze lijken elkaar helemaal aan te voelen. Ook de decors zijn een plus al lijkt Singh bij momenten niet all the way te durven gaan. Het mag gerust méér zijn.

De film kampt tevens met een iets te lange speelduur en Singh neemt teveel hooi op zijn vork, maar met zijn talent weet hij de diverse elementen toch tot een vloeiend geheel te smeden zonder er met grote kleerscheuren vanaf te komen.

Ode aan de fantasie. We mogen nog dromen.

Prachtig dromerig relaas uit de gedachtenbron van een morfinist gezien door de ogen van een kind.

De slotscene en aftiteling ingevuld door Beethoven's 'Symphony No.7 in A major op.92 - II' uitgevoerd door 'the Bulgarian Symphony Orchestra sif 309' is tranentrekkend mooi.

Wat een flauwe kul, Stephan van 13 jaar geleden. Geweldige film namelijk over verlies, liefde en wanhoop, verteld door een getormenteerde man en ingekleurd door een kind.

Zalig hé, films na jaren eens herbekijken 🙂

Gebeurt niet vaak dat ik zo terugkom op een eerdere mening. Zo zie je maar... je bent nooit te oud om te leren 😉